PENGENALAN
Malaysia
merupakan sebuah negara membangun yang telah merdeka pada tahun 1957.
Secara amnya, masyarakat Malaysia terdiri daripada pelbagai kaum dan
berbilang bangsa. Kaum terbesar yang mendiami Malaysia adalah Melayu,
Cina dan India. Manakala, Kepulauan Borneo pula yang terdiri daripada
Sabah dan Sarawak, didiami oleh beberapa suku kaum peribumi seperti
Iban, Kadazan, Dusun, Melanau, Bidayuh, Murut dan banyak lagi. Selain
itu, terdapat juga kaum2 lain yang mendiami Malaysia seperti Baba dan
Nyonya, orang asli, Serani, Sikh dan lain-lain lagi. Kepelbagaian
kaum dan etnik yang wujud di Malaysia merupakan simbol bahawa wujud
perpaduan di kalangan rakyat Malaysia ini. Perpaduan di kalangan
rakyatnya sudah lama dan sentiasa dipelihara agar tidak wujud
polarisasi kaum yang pasti akan membawa kepada kehancuran negara.
Pastinya timbul tanda tanya di kalangan orang luar, mengapakah
Malaysia didiami oleh masyarakat yang berbilang bangsa. Kewujudan
pelbagai bangsa dan etnik ini berlaku ketika Malaysia masih lagi
dikenali sebagai Tanah Melayu. Kehadiran kuasa asing yang menjajah
Tanah Melayu ketika itu iaitu bermula dengan Portugis, Belanda,
British dan Jepun. Kemudian dijajah semula oleh British selepas
tamatnya Perang Dunia Kedua. Selain itu, kehadiran pedagang-pedagang
luar ketika Zaman Kegemilangan Melaka sekitar tahun 1500 seperti
pedagang-pedagang negara arab, India dan China turut menyumbang
kepelbagaian kaum yang wujud di Malaysia dengan perkahwinan campur
bersama penduduk tempatan. Dengan kewujudan kepelbagaian ini, maka
wujud jugalah perbezaan dari segi sosio budaya di kalangan masyarakat
majmuk di Malaysia ini. Walaubagaimanapun, perbezaan itu bukanlah
penghalang kepada perpaduan yang sentiasa dipelihara dan dipulihara
oleh semua pihak di Malaysia, malah ia adalah pemangkin kepada
kekuatan perpaduan masyarakat sejak sekian lama. Namun, untuk
mengekalkan perpaduan bukanlah sesuatu yang mudah, apatah lagi suatu
ketika dulu, wujud peristiwa hitam di kalangan masyarakat Malaysia
apabila berlaku rusuhan kaum pada 13.Mei.1969 sehingga membawa kepada
perisytiharan darurat pada 16.Mei.1969.
Pada
dasarnya aspek penyemaian perpaduan di kalangan masyarakat majmuk di
Malaysia bukanlah sesuatu yang mudah apatah lagi dengan kewujudan
perbezaan ideologi dari segi cara mengekalkannya. Oleh sebab itulah
maka perpaduan berkait rapat dengan sistem pendidikan di Malaysia.
Hal ini kerana, kepentingan dan keselesaan sesuatu kaum itu tidak
akan sesekali dipinggir atau diketepikan dalam aspek sistem
pendidikan dan kurikulum. Apatah lagi bila berbicara soal perpaduan
di kalangan masyarakat Malaysia, sistem pendidikan yang dipraktikkan
semenjak pasca kemerdekaan perlu melihat dari sudut falsafah dan
pelaksanaan sistem tersebut. Masyarakat majoriti seperti Melayu, Cina
dan India rasminya telah diperkenalkan dengan sistem pendidikan
berorientasikan kaum dengan kewujudan sekolah mengikut kaum
masing-masing. Dasar Pendidikan Negara khususnya merupakan wadah
dalam penyampaian ideologi patriotik kepada masyarakat amnya melalui
penerapan tentang kefahaman serta nilai-nilai positif untuk perpaduan
kaum di kalangan murid-murid sekolah. Pelaksanaan Dasar Pendidikan
Kebangsaan pada tahun 1957 adalah berintipatikan perpaduan. Ini
kerana, polarisasi kaum adalah isu utama yang diberi penekanan oleh
kerajaan ketika penggubalan dasar pendidikan berdasarkan
cadangan-cadangan dan garis panduan yang dikaji melalui Laporan Razak
1956 dan Laporan Rahman Talib 1960 apatah lagi sistem pendidikan pada
masa itu bersifat laissez-faire dan tidak seragam samaada dari aspek
kaedah pengajaran mahupun aspek kurikulumnya menyebabkan proses
perpaduan itu sukar untuk dilaksanakan dan dicapai. Selain itu,
matlamat utama pelaksanaan Dasar Pendidikan Kebangsaan juga antaranya
adalah bermatlamat untuk mencapai pengukuhan sistem pendidikan dalam
memupuk perpaduan sosial, kebudayaan dan politik. Namun, perubahan
demi perubahan melalui penaik-tarafan dalam sistem pendidikan saban
tahun, sedikit sebanyak menyebabkan beberapa kelemahan dan kelebihan
dapat dilihat.
KELEMAHAN
DAN KELEBIHAN SISTEM PENDIDIKAN NEGARA DALAM MEMUPUK KESEPADUAN KAUM
DAN ETNIK
Tidak
dapat dinafikan bahawa dalam keghairahan pihak kerajaan untuk
mempastikan agar sistem pendidikan negara sentiasa selaras dengan
arus globalisasi, masih terdapat kekangan yang merupakan kelemahan
dalam pelaksanaannya, terutama sekali dalam konteks memupuk
kesepaduan kaum dan etnik. Pihak berkenaan sepatutnya meneliti asas
penggubalan dan pelaksanaan Dasar Pendidikan negara, terutama sekali
dalam aspek perpaduan agar dasar yang dilaksanakan itu mampu
menggalakkan kesepaduan kaum dan etnik di Malaysia serta dapat
diselaraskan dengan objektif pelaksanaan Dasar Pendidikan Kebangsaan.
Dalam pada itu, terdapat juga kelebihan dalam sistem pendidikan
negara terutamanya berkaitan dengan kesepaduan kaum dan etnik. Apatah
lagi bila pihak kerajaan sendiri telah mengambil inisiatif dalam
menjadi modal kepada proses menyuburkan lagi perpaduan di kalangan
masyarakat majmuk yang ada pada ketika ini.
Kelemahan
Diantara
kelemahan-kelemahan yang wujud pada sistem pendidikan negara dalam
memupuk kesepaduan etnik dan kaum, yang pertama ialah, kewujudan
sekolah vernakular. Menurut analisis oleh Kementerian Pendidikan
sebelum bertukar nama kepada Kementerian Pelajaran, melalui statistik
rasminya, dari tahun 1996 hingga 2006, terdapat peningkatan yang
sangat ketara dalam pertambahan murid-murid yang didaftarkan di
sekolah bukan kebangsaan. Situasi ini jelas mewujudkan jurang
interaksi yang sangat besar di kalangan generasi muda. Melalui Dasar
Pendidikan Kebangsaan, salah satu daripada objektifnya adalah untuk
menyatukan kanak-kanak sekolah daripada pelbagai kaum. Jelas
dinyatakan bahawa tidak kira apapun bangsa kanak-kanak tersebut,
tetapi perlu disatukan melalui satu sistem persekolahan yang sama
dalam semua aspek tanpa membezakan apapun etnik dan kaumnya. Namun,
kewujudan sekolah-sekolah vernikular iaitu Sekolah Jenis Kebangsaan
(SJK) akan menjadi penghalang kepada objektif di dalam Dasar
Pendidikan Kebangsaan. Kewujudan sekolah tersebut bukan sahaja
menjadikan perpaduan di kalangan masyarakat majmuk Malaysia sukar
dilakukan tetapi lebih teruk lagi, penguasaan terhadap bahasa
kebangsaan iaitu bahasa melayu adalah sangat kurang kerana penggunaan
bahasa pengantarnya adalah bahasa ibunda seperti Sekolah Jenis
Kebangsaan Cina (SJKC) menggunakan bahasa mandrin manakala Sekolah
Jenis Kebangsaan Tamil (SJKT) turut menggunakan bahasa ibunda iaitu
bahasa tamil sebagai bahasa pengantar manakala bahasa melayu menjadi
bahasa kedua. Dalam Laporan Razak (1956) ada menyatakan bahawa bahasa
melayu akan menjadi bahasa kebangsaan dan digunakan sebagai bahasa
pengantar utama di sekolah. Namun, hasrat tersebut tidak sepenuhnya
tercapai kerana sekolah-sekolah vernikular akan menggunakan bahasa
ibunda mereka sebagai bahasa pengantar. Jika ada pun penggunaan
bahasa melayu, berkemungkinan hanya 35% sahaja terutamanya di dalam
mesyuarat ataupun majlis-majlis tertentu.
Kelemahan
yang kedua pula ialah, kurikulum yang tidak seragam antara semua
sekolah. Apabila wujud sekolah vernikular, maka pelaksanaan kaedah
pengajaran dan kurikulumnya juga pasti tidak akan sama dengan sekolah
kebangsaan. Dalam Laporan Razak 1956 ada menggariskan bahawa
persamaan sukatan pelajaran bagi semua di Tanah Melayu. Namun,
pelaksanaan sekolah vernikular yang wujud pasti akan menyebabkan
gangguan dalam kesaksamaan sukatan pelajaran semua sekolah.
Sepatutnya, seluruh sekolah yang terdapat di Malaysia perlu
melaksanakan kurikulum yang sama, agar dapat menyemai perpaduan di
kalangan pelbagai kaum dan etnik yang ada. Oleh itu, bagaimana pula
penyatuan kanak-kanak sekolah daripada pelbagai kaum dapat
dilaksanakan jika kurikulumnya adalah tidak seragam di semua sekolah.
Begitu juga dengan isi kandungan yang terdapat di dalam buku teks
murid-murid. Jika dilihat dan dinilai buku teks Bahasa Melayu dan
Bahasa Malaysia di SJKC dan SJKT, pasti terdapat perbezaannya. Jika
buku Bahasa Melayu sekolah kebangsaan hampir keseluruhannya
terkandung isi berkaitan dengan perpaduan dari Tahap 1 hinggalah ke
Tahap 2 tetapi buku Bahasa Malaysia SJKC dan SJKT lebih kepada asas
penguasaan bahasa sahaja dengan kurang daripada 70% berkaitan dengan
perpaduan. Begitu juga dengan kandungan yang terdapat dalam
Jawatankuasa Kabinet 1974, memberi penekanan kepada pembentukan
kurikulum yang mengandungi keseragaman sukatan pelajaran dalam
mencapai perpaduan nasional. Agak sukar menyeragamkan sukatan
pelajaran apabila wujud pelaksanaan kurikulum yang berbeza dan
sekolah vernikular, apatah lagi dalam proses menyemai perpaduan
nasional.
Manakala
kelemahan yang ketiga pula ialah, melalui dasar pembelajaran, iaitu
pengajaran dan pembelajaran bahasa kebangsaan, iaitu Bahasa Melayu.
Dasar pendidikan di Malaysia pada asasnya meletakkan bahasa melayu
itu sebagai alat dalam menyepadukan perpaduan di kalangan kaum dan
etnik yang terdapat di Malaysia. Namun, jika dilihat melalui cadangan
atau garis panduan yang terdapat dalam Laporan Razak 1956, antaranya
ialah bahasa melayu akan menjadi bahasa pengantar utama di sekolah,
ia tidaklah menepati apa yang digariskan dan dicadangkan kerana bukan
sahaja laporan tersebut mendapat tentangan oleh kaum bukan melayu
yang dikatakan mengabaikan pendidikan bahasa ibunda mereka, malah
kaum melayu sendiri melakukan penentangan kerana tiada ketegasan
dalam pelaksanaan bahasa kebangsaan dan pengajarannya. Bahasa Melayu
seharusnya mampu menjadi alat atau modal dalam memupuk kesepaduan
kaum dan etnik di Malaysia, bukan sahaja komunikasi yang sama
digunapakai oleh kaum dan bangsa lain, malah sebagai Bahasa
Kebangsaan, semua sekolah tidak kira samaada sekolah vernikular
sekalipun, perlu menyahut seruan yang terdapat dalam Falsafah
Pendidikan Kebangsaan (FPK), iaitu pendidikan yang berterusan demi
memperkembangkan potensi individu secara menyeluruh dan bersepadu.
Pengajaran Bahasa Kebangsaan ini seharusnya menggunakan guru yang
mampu dan berkebolehan dalam menerapkan nilai-nilai murni perpaduan
pelbagai kaum agar murid-murid bukan sahaja disemai dan dipupuk
dengan semangat jati diri cintakan negara, malah bangga akan
penggunaan bahasa melayu sebagai bahasa kebangsaan dan bukannya
membanggakan bahasa inggeris sebagai bahasa untuk berkomunikasi,
walaupun bahasa tersebut adalah bahasa kedua negara. Rata-rata
pengajaran Bahasa Melayu di sekolah vernikular, SJKC khasnya,
guru-guru kurang dalam penerapan nilai-nilai murni dan perpaduan
kepada murid-murid kerana mereka hanya mengajar bahasa ini hanya
untuk dikuasai untuk peperiksaan dan berkomunikasi tanpa menerapkan
bahawa bahasa ini adalah alat dalam menyatupadukan kepelbagaian kaum
yang terdapat di Malaysia.
Kelemahan
yang keempat pula ialah, pelaksanaan sistem pendidikan itu sendiri.
Dalam hal ini, saya merujuk kepada pelaksanaan pendidikan yang
bervariasi atau beraneka corak mengikut kaum yang terdapat di
Malaysia ketika ini. Sistem pendidikan yang wujud ketika ini dengan
adanya sekolah vernikular, telah mengasingkan kaum-kaum yang wujud di
Malaysia. Asas perpaduan yang dicapai melalui sistem pendidikan bukan
sahaja gagal dicapai sekiranya perkara ini berterusan, malah jurang
atau polarisasi kaum akan terus berkembang dan semakin sukar untuk
dibendung. Formula seperti ini yang terdapat dalam Laporan Razak 1956
telah menyatakan iaitu Sekolah Rendah dibahagikan kepada tiga iaitu
Sekolah Rendah Kebangsaan (SRK), Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan
(SRJK) Cina dan Tamil dengan tiga bahasa pengantar yang berbeza turut
menambah kepada jurang pengasingan kaum dan menghalang perpaduan itu
berlaku. Ini kerana, sekolah merupakan satu-satunya institusi yang
mampu mengumpulkan pelbagai kaum dan etnik untuk bersatu dalam satu
persekitaran yang sama. Oleh itu, bagaimana pula matlamat dasar
pendidikan dapat dicapai, iaitu perpaduan nasional antara pelbagai
kaum. Dalam Akta Pendidikan 1961 pula menyatakan, sekolah kerajaan
dan bantuan kerajaan pada peringkat rendah yang menggunakan bahasa
cina dan tamil sebagai bahasa pengantar terus dikekalkan. Pihak
kerajaan seharusnya meneliti perkara ini sama ada apa yang telah
dinyatakan melalui akta tersebut selaras atau tidak dengan
pelaksanaan matlamat dasar pendidikan. Sepatutnya pihak kerajaan
perlu serius dalam menaikkan martabat bahasa kebangsaan, iaitu bahasa
melayu sebagai bahasa pengantar untuk sekolah-sekolah tersebut dan
bahasa ibunda mereka boleh digunakan sebagai bahasa utama dalam mata
pelajaran sahaja bagi menjaga sentimen hak asasi kaum.
Kelebihan
Kelebihan-kelebihan
yang terdapat dalam sistem pendidikan negara pada ketika ini dalam
konteks kesepaduan kaum dan etnik antaranya ialah yang pertama,
menjaga martabat Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan. Bahasa
Melayu adalah penghubung kepada semua kaum dan etnik yang terdapat di
Malaysia. Oleh kerana peranan besar bahasa ini, maka ia telah
diangkat menjadi Bahasa Kebangsaan. Dalam setiap cadangan ke arah
sistem pendidikan yang berasaskan perpaduan serta mengutamakan
perpaduan sebagai lambang kesepaduan kaum dan etnik di Malaysia juga,
laporan-laporan seperti Laporan Razak 1956, Laporan Rahman Talib
1960, Akta Pendidikan1961 dan Jawatankuasa Kabinet 1971 telah
menggariskan keutamaan penggunaan Bahasa Melayu sebagai Bahasa
Pengantar di semua sekolah yang wujud. Malah, Bahasa Melayu turut
digariskan sebagai mata pelajaran wajib yang harus dipelajari dan
diajar di semua sekolah. Dalam usaha kerajaan memelihara dan
memulihara perpaduan kaum di Malaysia, kepentingan Bahasa Melayu
tidak pernah diabaikan, malah diangkat martabatnya menjadi bahasa
utama di Malaysia. Penggunaannya sebagai bahasa pengantar bukan
sahaja di semua sekolah rendah, menengah, malah di
Institusi-institusi Pengajian Tinggi turut menjadi keutamaan.
Kelebihan
yang kedua pula ialah, penyeragaman sistem peperiksaan. Kita
mengetahui bahawa kaum lain, terutamanya kaum Cina mempelajari Bahasa
Melayu tidak lebih hanya seperti melepaskan batuk di tangga.
Mempelajari Bahasa Melayu hanya untuk memenuhi syarat agar lulus
dalam peperiksaan. Namun, itu bukanlah halangan kepada penggunaan
Bahasa Melayu untuk dijadikan sebagai bahasa utama yang digunakan di
dalam sistem peperiksaan. Kerajaan telah menjadikan agar sistem
peperiksaan di Malaysia menggunaan bahasa yang sama, iaitu penggunaan
Bahasa Melayu. Malah, dalam Laporan Rahman Talib 1960 turut
menggariskan agar semua peperiksaan am di sekolah menengah akan
menggunakan satu bahasa rasmi sahaja. Begitu juga dalam Akta
Pendidikan 1961 yang telah memaktubkan Dasar Pendidikan Kebangsaan
yang dilaksanakan sekarang bahawa dasar yang terdapat di dalam
Laporan Razak 1956 dan Laporan Rahman Talib 1960 iaitu sistem
peperiksaan yang sama untuk semua murid, iaitu penggunaan bahasa
melayu. Selain itu, Laporan Rahman Talib 1960 turut menggariskan agar
calon pepriksaan mesti wajib lulus dalam Bahasa Melayu untuk
meneruskan pelajaran ke sekolah menengah. Maka, dapat kita lihat
bahawa dengan memesatkan penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa
utama, maka semua kaum perlu menggunakan bahasa yang sama, iaitu
Bahasa Melayu serta menyedari kepentingan bahasa ini dalam
menyepadukan kaum dan etnik yang pelbagai di Malaysia.
Disamping
itu, kelebihan yang ketiga pula ialah, dari aspek pelaksanaan
kurikulum. Kita menyedari bahawa betapa pentingnya penerapan
nilai-nilai murni di kalangan murid-murid sekolah yang berbilang
kaum, terutamanya dalam konteks perpaduan kaum. Oleh itu, kerajaan
telah mengambil langkah perlu dalam kepentingan perkara ini dengan
melaksanakan kurikulum yang sama rata, iaitu sukatan pelajaran yang
seragam untuk semua sekolah. Walaupun ketika ini sistem sekolah
vernikular masih wujud, namun kerajaan tetap melaksanakan sistem
pendidikan yang sama rata dari segi kurikulum. Dalam Laporan Razak
1956 turut menyatakan agar sukatan pelajaran yang dibuat perlu
diselaraskan untuk semua sekolah. Malah, Akta Pendidikan 1961 turut
menggariskan hal yang sama. Ini menunjukkan betapa pentingnya
pelaksanaan kurikulum yang seragam agar tidak timbul ketikadilan dan
ketaksamaan dalam proses pengajaran dan pembelajaran di semua
sekolah, terutamanya sekolah-sekolah vernikular yang secara formalnya
telah diperkenalkan dengan sistem pendidikan yang berorientasikan
kaum.
CADANGAN
PELAKSANAAN SISTEM PENDIDIKAN KINI DALAM MEMPERTINGKATKAN
KESEFAHAMAN, TOLERANSI DAN PERPADUAN ANTARA GOLONGAN ETNIK
Jika
diteliti, sistem pendidikan itu sendiri melalui proses pelaksanaannya
adalah penentu kepada pemeliharaan dan pemuliharaan aspek perpaduan
kaum itu sendiri. Tidak dinafikan bahawa sistem pendidikan itu
sendiri yang menjadi batasan ke arah perpaduan yang jitu. Pembentukan
bangsa Malaysia bukanlah suatu proses yang mudah dan ringan. Namun,
melalui sistem pendidikanlah perpaduan yang jitu dan tulen di
kalangan kaum dan etnik di Malaysia dapat dipupuk dan disemai. Yang
pastinya, perlu ada pengubahsuaian kepada sistem sedia ada untuk
memberi ruang dan peluang agar semua pihak dapat mempertingkatkan
kesefahaman, toleransi dan perpaduan antara golongan etnik ini.
Terdapat beberapa cadangan yang dapat saya nyatakan disini menerusi
pelaksanaan sistem pendidikan ini dalam mempertingkatkan konteks
kesefahaman, toleransi dan perpaduan antara golongan etnik.
Cadangan-cadangan
tersebut antaranya ialah, mewujudkan sekolah satu aliran. Kita
mengetahui bahawa melalui Dasar Pendidikan Negara pada masa ini wujud
sekolah vernakular di Malaysia. Kewujudan sekolah ini sebenarnya
sedikit sebanyak mempengaruhi usaha kerajaan dalam menggalakkan
perpaduan di kalangan kaum dan etnik. Apa tidaknya, penggunaan Bahasa
Melayu serba sedikit telah terganggu dengan pembelajaran bahasa
ibunda walaupun kerajaan telah menetapkan garis panduan fungsi Bahasa
Melayu sebagai mata pelajaran utama. Namun, di kalangan masyarakat
cina amnya, mempelajari Bahasa Melayu tidak lebih hanya sekadar
sebagai syarat untuk lulus dalam peperiksaan. Melalui sekolah satu
aliran, pelbagai faedah dan manfaat dapat diperoleh oleh semua kaum
yang menghantar anak-anak mereka untuk belajar ke sekolah ini, andai
ia diwujudkan. Perpaduan yang ingin dicapai melalui sistem pendidikan
bukan sahaja dapat dilakukan di kalangan murid-murid, malah di
kalangan tenaga pengajar yang terdiri daripada guru-guru berbilang
kaum dan etnik juga turut bergaul. Persekitaran sekolah satu aliran
ini juga membolehkan murid-murid berkomunikasi antara satu sama lain
menggunakan Bahasa Kebangsaan iaitu Bahasa Melayu, disamping
penggunaan bahasa ibunda mereka. Pergaulan di kalangan murid-murid
berbeza kaum dan etnik itu adalah sangat penting dalam menyemai aspek
perpaduan. Dari segi pembelajaran pula, pelaksanaan kurikulum dan
sukatan pelajaran kepada semua murid adalah sama rata. Malah, mata
pelajaran mengikut bahasa ibunda juga turut dapat diajar kerana
guru-guru juga terdiri daripada guru-guru yang berbilang kaum dan
etnik.
Selain
itu, cadangan yang seterusnya pula kepada pihak kerajaan. Pihak
kerajaan adalah pihak paling penting dalam memainkan peranan untuk
mengukuhkan perpaduan, melalui sistem pendidikan. Tidak dinafikan
bahawa pihak kerajaan turut sama mementingkan perkara ini demi
kepentingan semua pihak dan kesedaran sejak pra kemerdekaan mengenai
kepentingan perpaduan ini juga menyebabkan pihak kerajaan sentiasa
berusaha meningkatkan dan memperbaiki sistem pendidikan di Malaysia
agar konsep perpaduan dapat disemai di kalangan murid-murid sekolah.
Pihak kerajaan perlu mempertingkatkan dan memperkasakan lagi segala
program yang sedia ada dan telah dilaksanakan. Contohnya Rancangan
Integrasi Murid Untuk Perpaduan (RIMUP) perlu dilaksanakan dan
diteruskan demi meningkatkan lagi serta menyuburkan semangat
kerjasama antara kaum dan menjadi pemangkin dalam perpaduan nasional.
Namun, pelaksanaan program ini janganlah hanya umpama melepaskan
batuk ditangga. Pihak kerajaan melalui Pejabat Pendidikan Daerah
(PPD) perlu memantau program ini dengan membuat laporan dan bukti
bahawa program ini dapat dilaksanakan, pegawai-pegawai yang
dipertanggungjawabkan bukan hanya tahu duduk di dalam bilik berhawa
dingin, hanya melalui orang-orang tertentu membuat laporan mengenai
program yang dijalankan, tetapi perlu turut sama turun padang utnuk
memantau program yang dijalankan. Selaras dengan matlamat Dasar
Pendidikan Kebangsaan iaitu untuk menyatukan kanak-kanak sekolah
daripada pelbagai kaum, maka pihak kerajaan juga perlu menambah
beberapa lagi program yang bertujuan dapat meningkatkan lagi
perpaduan di kalangan murid-murid berbilang kaum dan etnik.
Cadangan
seterusnya pula ialah, dengan mengadakan satu pertandingan bahasa
kepada semua murid-murid berbilang kaum dan bangsa. Usaha menuju ke
arah pembentukan bangsa Malaysia yang bersatu padu bukanlah suatu
yang remeh dengan hanya mengadakan program permainan, namun, pihak
kerajaan perlu lebih menumpukan kepada aktiviti yang berkaitan dengan
bahasa. Oleh kerana bahasa memainkan peranan penting sebagai alat
bantu penghubung dan jalinan kaum-kaum terutamanya berkaitan
perpaduan, maka perlu diadakan satu pertandingan yang mengasah bakat
murid-murid dalam menguasai bahasa ibunda kaum lain. Sebagai contoh,
pertandingan syarahan menggunakan tajuk yang sama tetapi murid-murid
menggunakan bahasa ibunda murid lain dalam syarahan tersebut. Dengan
cara ini, maka murid-murid bukan sahaja dapat menguasai bahasa ibunda
bangsa lain, tetapi juga dapat menggunakannya dalam komunikasi
harian.
Disamping
itu, pihak kerajaan juga perlu membuka ruang kepada murid-murid lain
yang berminat untuk belajar bahasa asing, seperti Mandrin dan Tamil,
di Sekolah Kebangsaan untuk mempelajarai bahasa tersebut, seperti
mana yang terdapat di dalam silibus pelajar Institusi Pengajian
Tinggi selain Universiti Teknologi Mara (UiTM). Pembelajaran bahasa
asing ini bukan sahaja memberi peluang kepada murid-murid mampu
berkomunikasi dengan murid-murid yang berlainan kaum, tetapi memberi
peluang kepada mereka dalam aspek komunikasi yang lebih luas,
seterusnya mampu meningkatkan kesefahaman, toleransi dan perpaduan
berlainan bangsa, seperti yang diingini oleh pihak kerajaan.
Cadangan
lain pula ialah, perlu mempastikan agar kandungan buku teks dan buku
aktiviti semua sekolah adalah sama. Contohnya, buku teks dan buku
aktiviti Bahasa Melayu di Sekolah Kebangsaan adalah sama dengan Buku
Teks di Sekolah Jenis Kebangsaan Cina dan Tamil. Dengan itu, sukatan
pelajaran dan kurikulum juga adalah sama. Sistem peperiksaan juga
sama, seperti isi kandungan soalan peperiksaan dan tidak wujud lagi
Bahasa Melayu SK dan Bahasa Melayu SJKC atau Bahasa Melayu SJKT dalam
kertas peperiksaan. Dengan kaedah ini, semua murid akan belajar
perkara yang sama di dalam kelas dan menjawab soalan yang sama ketika
peperiksaan. Nilai-nilai murni yang sama juga dapat diterapkan kepada
semua murid. Pembelajaran pula lebih kepada penerapan nilai-nilai
berasaskan perpaduan, selain belajar hanya sebagai syarat wajib lulus
dalam peperiksaan.
PENUTUP
Kepelbagaian
etnik yang terdapat di Malaysia sebenarnya adalah simbol kepada
keharmonian dan perpaduan di kalangan rakyatnya. Perbezaan dari segi
cara hidup, amalan dan budaya sebenarnya bukanlah penghalang kepada
amalan perpaduan yang diamalkan sejak dahulu lagi, malah amalan
tersebut telah diperjuangkan semenjak sebelum kemerdekaan lagi.
Perbezaan ideologi politik juga sebenarnya merangsang agar perpaduan
perlu dijaga, apatah lagi kehidupan masyarakat berbilang kaum dan
etnik di Malaysia merupakan identiti kepada negara. Dalam keghairahan
pihak tertentu yang cuba untuk melaga-lagakan antara kaum atau etnik
lain dengan kaum yang lain, pihak kerajaan tidak pernah lalai dalam
mempertahankan perpaduan di kalangan masyarakat majmuk di negara ini.
Secara amnya dapat disimpulkan bahawa masyarakat majmuk di Malaysia
adalah lebih daripada satu kumpulan etnik serta mereka tinggal di
kawasan yang sama tetapi kurang bergaul dan tidak berada dalam satu
kelompok politik kerana berbeza ideologi. Masyarakat majmuk di
Malaysia juga terjebak dalam pembahagian ekonomi yang jelas antara
kumpulan etnik dan umum turut menyedari bahawa kaum Cina lebih
menguasai kegiatan perdagangan berbanding kaum Melayu dan India. Dari
aspek kehendak sosial bersama juga tidak wujud kerana setiap kaum dan
etnik di Malaysia mempunyai aturan sosial mereka sendiri menyebabkan
berlakunya ketegangan dan ketidakstabilan masyarakat. Oleh kerana hal
seperti ini yang ingin diperjuangkan oleh kerajaan supaya ianya dapat
dielakkan, maka usaha melalui pelaksanaan perpaduan dalam sistem
pendidikan tidak pernah berhenti malah saban tahun sentiasa ada
pembaharuan dan peningkatan dari segi pelaksanaan pelbagai program
yang dapat menyuburkan perpaduan kaum di kalangan masyarakat majmuk
di Malaysia. Maka, berdasarkan perpaduan antara kaum jugalah
menyebabkan pihak kerajaan telah memilih sistem pendidikan melalui
sekolah telah menjadi wadah dalam menyemai dan menyuburkan aspek
perpaduan kaum sejak dahulu lagi. Dasar Pendidikan Kebangsaan dalam
sistem pendidikan hari ini masih lagi menggunakan formula perpaduan
melalui pelaksanaan kurikulum di sekolah. Ini kerana sekolah telah
dianggap sebagai medan perhimpunan harian setiap hari dalam suasana
yang terkawal. Dasar pendidikan negara yang memberi pemberatan kepada
aspek perpaduan bukan sahaja ingin menyemai dan menyuburkan jurang
antara kaum dalam bidang pendidikan, malah dalam segala perkara
seperti penguasaan dalam ekonomi yang mana Kaum Melayu dan India
tertinggal ke belakang berbanding Kaum Cina. Oleh itu, wujudlah
pelbagai garis panduan yang dilakukan dan dicadangkan agar dalam
perpaduan itu ingin dikekalkan dan disuburkan, sistem pendidikan itu
turut mampu mengubah dan meningkatkan lagi tahap pencapaian kaum
lain, bukan hanya kekal dalam bidang yang sama, tetapi juga dalam
bidang yang berlainan. (3,417 patah perkataan).
No comments:
Post a Comment